En kötüsü de 'çevrimiçi' yazısını görüp de bir şey yazamamaktır. Konuşmak isteyip de bir şey yazamamak. Gerçi cesaretini toplayıp, yazınca ne oluyor? Hiç bir halt olduğu yok. Basitleşmiş konuşmalar ve konuşmak isteyip tıkanmak.Daha sonraları onu hatırlatan şarkılar. Sanki her notası onun adını sayıklar olur. Her kelimesinde kendi haline bir anlam çıkarırsın.
Yalnız kalmış gibi hissedersin kendini ya hani. Konuşmayınca eksik kalmış gibi. Çevren doludur ama seni anlayabilen biri yoktur. Sanki bir o anlar gibine gelir. Ama seni en iyi kendin anlarsın. Senin içindeki birbirine ters olan düşünceler. Onlar birbirleriyle savaşırken kendine gelirsin ve bir bakarsın ki artık o konuşmak için can attığın kişiye ihtiyacın yok. Yeni kişilere ihtiyacın var.
Ara sıra aklına gelir, onu hatırlatan şarkıları anımsarsın, bazı o güzel konuşmaları ya da adını duyarsın ya... Surat ifadeni değiştirmemeye çalışırsın. Onu sadece geçmişte kalan güzel anı olarak hatırlarsın. Ve o defteri kapatırsın. Artık yeni kalem ve yeni deftere ihtiyacın vardır. Başka bir gün başkası karşına çıkar ve yeni olan kalemin ile onun hakkında yazmaya başlarsın. Belki o farklı olur ümidiyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder